Ποτέ ξανά

Οι Γερμανοί από την Βαϊμάρη με χαμόγελα στα χείλη και όμορφα ντυμένοι, τον Απρίλιο του 1945 περπάτησαν 10 χιλιόμετρα.

Οι Γερμανοί από την Βαϊμάρη, την πόλη των ποιητών, των φιλοσόφων και των καλλιτεχνών, ένα από τα κέντρα πολιτισμού, που έδωσε τον Γκαίτε, τον Μπαχ και τον Σίλερ, μια ανοιξιάτικη μέρα βρέθηκαν στις πύλες της κολάσεως.

Στις πύλες ενός ναζιστικού στρατοπέδου γεμάτο πτώματα.

Όλοι τους αρρώστησαν και κάποιοι λιποθύμησαν.

Μόνο δέκα χιλιόμετρα χώριζαν τον σύγχρονο πολιτισμό με την πιο φρικτή πλευρά του ανθρώπου.

Ο κόσμος ορκίστηκε να μην επαναλάβει ποτέ αυτόν τον βιασμό της ανθρωπότητας.

Και μπορούμε να πούμε ότι απέτυχε.

Η επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας χτίστηκε υπομονετικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν εκμεταλλεύτηκε σε μεγάλο βαθμό, κυρίως μέσω ενός κρατικού σχεδίου – το Immortal Regiment, στο οποίο εγγόνια πεσόντων αγωνιστών κατά του Χίτλερ θα παρελαύνουν κάθε Μάιο, με τις φωτογραφίες των προγόνων-ηρώων τους, οι οποίοι έπεσαν στη μάχη κατά του ναζισμού.

Επιπλέον οι Ρώσοι είναι εθισμένοι στην ιδέα ότι ζουν σε μια χώρα που το μεγαλείο της ξεπερνά κάθε άλλης. Ένας πολιτισμός ανώτερος από τους άλλους. Όταν συνέβη η επίθεση στην Ουκρανία, πολλοί στη Ρωσία ήταν απόλυτα πεπεισμένοι για την ορθότητα και το δίκαιο αυτής της “στρατιωτικής επιχείρησης”.

Για χρόνια λέγεται στους Ρώσους ότι έχουν ιερή, ιστορική αποστολή, ότι υπάρχει ένας ολόκληρος πολιτισμός που βασίζεται σε λάθος αξίες και πως η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.

Και επιπλέον ότι η νίκη είναι σίγουρη.

Οι αντίπαλοι είναι οι δυτικοί, η Δύση. Ένας άλλος πολιτισμός, κατώτερος του δικού τους και βασισμένος σε λάθος αρχές.

Κατά συνέπεια, διεξάγεται πόλεμος εναντίον αυτού του πολιτισμού και η Ουκρανία είναι απλώς η προθέρμανση.

Τα κίνητρα αυτού του πολέμου τίθενται τόσο ψηλά, πολύ πάνω από την σφαίρα της λογικής, όπου όλα γίνονται επιτρεπτά.

Η σφαγή της Μπούτσα π.χ. όπως και πολλές άλλες, είναι μικρές και ασήμαντες “θυσίες” στον βωμό του ρωσικού κόσμου, του νέου πολιτισμού που ξεκίνησε έναν μεγάλο πόλεμο.

Για αυτούς, οι βιασμοί Ουκρανών γυναικών, κοριτσιών, αγοριών, βρεφών από Ρώσους στρατιώτες, είναι επίσης αποδεκτές.

Η ίδια στάση καταγράφηκε και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ο Tito παραπονέθηκε στον Στάλιν στα τέλη του ’44 για τους μαζικούς βιασμούς γυναικών από στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, ο επικεφαλής του Κρεμλίνου απάντησε :

«Είναι νέα παιδιά. Αφήστε τους να διασκεδάσουν. Το αξίζουν”.

Και ο βιασμός του πολιτισμού, τον οποίο το ’45 ορκιστήκαμε να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά, επαναλαμβάνεται.

Επαναλαμβάνεται με τον τρόπο που περιγράφει ο Umberto Eco στο διάσημο δοκίμιό του «Ur-Fascism», υποδηλώνοντας ότι ο φασισμός μπορεί πάντα να επιστρέψει, ακόμη και κάτω από τις «πιο αθώες μάσκες».

Όταν μας δίνει υποδείξεις για το πώς να αναγνωρίσουμε την επιστροφή του κακού και τον βιαστή του πολιτισμού, ο Eco λέει ότι η εμφάνιση μόνο ενός από τα 14 κοινά χαρακτηριστικά του φασισμού είναι αρκετή για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου.

Στην περίπτωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και ό,τι προηγήθηκε, αναγνωρίζουμε και τα 14 χαρακτηριστικά.

Τα πάντα, από τη λατρεία της παράδοσης, την απόρριψη του μοντερνισμού, την εμμονή στη συνωμοσία, την περιφρόνηση για τους αδύναμους.

Όταν ο πολιτισμός μας απειλείται έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον να τον υπερασπιστούμε. Η ένοπλη αντίσταση στον βιαστή είναι καθήκον και ο ουκρανικός λαός το εκτελεί με τρόπο που τον έχει ήδη τοποθετήσει στην κορυφή του πολιτισμού.

Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα με την οποία ο πολιτισμένος κόσμος απομάκρυνε τη Ρωσία του Πούτιν από κάθε μέρος όπου συμμετείχε ισότιμα, προσποιούμενη ότι μοιράζεται κοινές αξίες, είναι εκπληκτική και ενθαρρυντική.

Η Ρωσία του Πούτιν εκδιώχθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, τον διεθνή αθλητισμό και το παγκόσμιο εμπόριο και τη χρηματοδότηση. Είναι ένα σοκ σαν αυτό που βίωσαν οι Γερμανοί το 1945.

Η απάντηση του πολιτισμού στη ρωσική ιδέα της ανωτερότητάς του θα πρέπει να συνεχιστεί ακόμη και όταν έρθει η ειρήνη στην Ουκρανία.

Ακριβώς όπως η Νυρεμβέργη ήταν η σφραγίδα της πολιτισμένης κοινωνίας, ένα μελλοντικό δικαστήριο πρέπει να είναι μια απάντηση στην απόπειρα βιασμού του πολιτισμού που βλέπουμε στην Ουκρανία.

Διαπράχθηκαν αδιαμφισβήτητα εγκλήματα πολέμου. Διατάχθηκαν και εκτελέστηκαν από Ρώσους. Τα στοιχεία είναι ήδη πολυάριθμα και αδιάψευστα, ξεκινώντας από την απόφαση της ρωσικής κρατικής ηγεσίας για επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου κράτους και μέλους του ΟΗΕ.

Πρέπει να τιμωρηθεί κάθε φόνος, κλοπή και βιασμός.

Θα είναι η τελευταία αλλά και η πιο κρίσιμη επιβεβαίωση της νίκης του πολιτισμού.

Αλλά αυτό που είναι εξίσου σημαντικό είναι ότι θα είναι μια υπενθύμιση στις νέες γενιές να μην επιτρέψουν να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.

Και να το καταφέρουν.

Slava Ukraini