Γιορτές με βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου 

“Το ανά χείρας δοκίμιο αποτελεί μία προσπάθεια να συναχθούν τα κυριότερα συμπεράσματα μιας διαδρομής 200 χρόνων μέσα από την παράθεση και την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων.
Το πρώτο μέρος, «Η Μεγάλη Ιδέα», αποτελεί την περιγραφή της μακράς ελληνικής επανάστασης εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας που αρχίζει από το 1821 και ολοκληρώνεται στα 1919-1920. Και αν προς στιγμήν φάνηκε πως θα γνώριζε ένα αίσιο τέλος, σχεδόν ταυτόχρονα, το 1922, θα καταλήξει στη μεγάλη διάψευση.
Το δεύτερο μέρος, ο «Εμφυλιακός Ιδεασμός», αφορά την περίοδο 1922-2021 όταν ο λίγο πολύ σταθεροποιημένος γεωγραφικά ελληνισμός δοκιμάζει να βρει τη θέση του στον κόσμο των εθνών και της παγκοσμιοποίησης. Μετά δε από ποικίλες και κάποτε δραματικές ιστορικές περιπέτειες, κάτω από τον αστερισμό αλλεπάλληλων εμφυλίων διαμαχών, αρχίζοντας από τον Διχασμό, θα βρεθεί και πάλι μετέωρος – απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, τη νεοθωμανική Τουρκία.
Και καθώς η Τουρκία διεκδικεί απειλητικά την «επιστροφή» της Ελλάδας σε μια νεο-οθωμανική σφαίρα κυριαρχίας, ακυρώνοντας το επαναστατικό κεκτημένο του ’21, οι Έλληνες καλούνται να ολοκληρώσουν το ανολοκλήρωτο 1821, σε μια ενάρετη επιτέλους σύμπτωση έθνους και κράτους. Επιστρέφοντας, στο πρόταγμα της γενιάς του 1930, να ολοκληρώσουν οικονομικά, πολιτισμικά, γεωπολιτικά, αυτό που δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν εδαφικά. Έσχατα όπλα τους, η ιστορική και πολιτισμική συνέχεια, η υψηλή γεωπολιτική σημασία του ελληνικού χώρου, η γλώσσα και η πνευματική τους παράδοση – πέραν της δυτικής νοησιαρχίας και του ανατολικού ολοκληρωτισμού.”

Ο Παναγιώτης Κονδύλης υπήρξε τέκνο της μεγάλης «απομάγευσης» του 20ού αι., μετά την εμπειρία των επαναστάσεων, του γκουλάγκ και του Άουσβιτς. Για τον Έλληνα στοχαστή, το τέλος της χιλιαστικής προσδοκίας κατέδειξε την εξάντληση του ίδιου του Διαφωτισμού, εξ ου και η φιλοσοφία του «βάφει με γκρίζο πάνω στο γκρίζο».
Σε αντίθεση με την πεποίθηση του Διαφωτισμού και του μαρξισμού, πως η διαμόρφωση του ανθρώπου καθορίζεται αποκλειστικά από τις κοινωνικές συνθήκες, για τον Κονδύλη η ανθρώπινη φύση παραμένει αναλλοίωτη, όπως την έχουν περιγράψει ήδη ο Θουκυδίδης, ο Μακιαβέλι, ο Χομπς: Το βασικό του κίνητρο είναι η επιβεβαίωση της ισχύος, ατομικά ή συλλογικά, και πάνω σε αυτό ορθώνονται όλες οι ιδεολογίες και οι κοινωνικές κατασκευές.

*****

Στον τόμο γράφουν οι: Θεόδωρος Ζιάκας («Ο δικός μας σκεπτικός στο λυκόφως του μοντερνισμού»)· Γιώργος Μερτίκας («Ο Π. Κονδύλης ή ο Μακιαβέλι στη μαζική δημοκρατία»)· Γιάννης Ιωαννίδης («Σχόλιο στη διαμάχη Π. Κονδύλη – Γ. Λυκιαρδόπουλου»)· Άγγελος Γουνόπουλος (Η «συνάντηση» μεταξύ του Κονδύλη και του Καρλ Σμιτ)· Ιωάννα Τσιβάκου («Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, η οντολογική προσέγγιση της επικοινωνίας»)· Γιάννης Ταχόπουλος (Μία σύγκριση Καστοριάδη και Κονδύλη).
Ο Μελέτης Μελετόπουλος, αποπειράται τη βιογραφία του. Ο Γιώργος Καραμπελιάς ανατρέχει στη «διαμόρφωση των πολιτικών ιδεών του». Ο Σπύρος Κουτρούλης διερευνά τις θέσεις του για τον νέο ελληνισμό και το έθνος. Ο Μιχάλης Μερακλής εξετάζει την αντίληψη του για τον ελληνικό διαφωτισμό και την Εκκλησία.
Τέλος, ως «Παράρτημα», παρατίθεται μέρος από την τελευταία συνέντευξη του Κονδύλη, καθώς και τα κείμενα της αντιπαράθεσης με τον Ρ. Σωμερίτη στο Βήμα, το 1997-1998, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

“

“Ένα νέο κίνημα, μια νέα θρησκευτική αμερικανική Αριστερά, η «woke» (αφυπνισμένη) Αριστερά, έχει εξέλθει από το περιθώριο και βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης των δυτικών κοινωνιών, φωτισμένη από την Αποκάλυψη της ποικιλομορφίας και της διαφορετικότητας… Το σύνολο των εννοιών στρέφεται γύρω από την κριτική του λευκού άνδρα, του μεγάλου σατράπη της Δύσης που ενσαρκώνει τον διάβολο στην ιστορία, όπως το διδάσκουν οι μελέτες λευκότητας (whiteness studies)… Ήρθε λοιπόν η σειρά του να παίξει τον πρώτο ρόλο στη μεγάλη παγκόσμια ιστορία του αποδιοπομπαίου τράγου, ώστε να εξηγηθεί ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ο σπισισμός (ειδισμός), οι κοινωνικές ανισότητες ακόμα και η κλιματική κρίση… «λευκοί δεν γεννηθήκαμε, γινόμαστε». Ρατσιστής, ο λευκός άνθρωπος γίνεται μόνο και μόνο από το απλό γεγονός ότι είναι λευκός.
…………….
Η θεωρία τoυ φύλου δεν αρκείται πλέον να υποστηρίζει ότι ο ορισμός του αρσενικού και του θηλυκού ποικίλει ανά τις εποχές, αλλά, πλέον επιχειρεί να καταργήσει αυτή τη διάκριση: πρόκειται για καθαρά κοινωνικές κατασκευές, θεμελιωδώς αυθαίρετες, που πρέπει να αποδομηθούν ώστε να τα απελευθερώσει από αυτόν τον άδικο καταναγκασμό και να τους επιτρέψει να αυτοκαθορίζονται … Η θεωρία του φύλου αποτελεί το αποκορύφωμα της κονστρουκτιβιστικής τάσης που εντέλλεται τον τεχνητό χαρακτήρα όλων των φυσικών, ιστορικών και κοινωνικών μορφών. Όλα είναι κοινωνική κατασκευή και τα πάντα μπορούν να αποδομηθούν. Το φυσικό δεν υπάρχει, το πολιτισμικό είναι αυθαίρετο.
…………….
Το μεγάλο δυτικό πάθος σήμερα είναι η αποπροσωποποίηση: με το να αποσπάται από τον εαυτό του, ο δυτικός άνθρωπος πιστεύει ότι μπορεί να επιστρέψει στον χρόνο πριν από την πτώση του στην Ιστορία… Θέλει να αυτοκαταργηθεί, όπως φανερώνει επίσης η ιδεολογία του αντιειδισμού, η οποία ονειρεύεται να τον εκτοπίσει από την προνομιακή του θέση στη δημιουργία, λες και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σκουλήκι ή μια ενόχληση επί της γης. Η διάλυση της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας, αντιπροσωπεύει το σημείο ολοκλήρωσης της λογικής της αποδόμησης. Πρόκειται για μια μεταφυσική κρίση που πλήττει έναν δυτικό πολιτισμό που δεν ξέρει πλέον τι πρέπει να κρατήσει ως πραγματικό.

Ο Mathieu Bock-Côté (γενν. το 1980), είναι Καναδός κοινωνιολόγος από τη Λωρραίνη του γαλλόφωνου Κεμπέκ. Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία στα πανεπιστήμια του Μόντρεαλ και του Κεμπέκ (UdeM και UQAM). Σήμερα διδάσκει στο Πανεπιστήμιο HEC του Μόντρεαλ, αρθρογραφεί στις εφημερίδες Le Journal de Montréal και Le Figaro και διατηρεί εκπομπή στο γαλλικό κανάλι CNews.
Έχει επηρεαστεί από τον Αλέν Φίνκελκροτ και τον Ρεϋμόν Αρόν. Είναι γνωστός για τους αγώνες του για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ, ενώ στα γραπτά του ασκεί κριτική στον εθνομηδενισμό, τον πολυπολιτισμό και την «πολιτική ορθότητα».
Έχει συγγράψει τα ακόλουθα βιβλία:
• La Cité identitaire, 2007 (επιμέλεια μαζί με τον Jacques Beauchemin).
• La Dénationalisation tranquille: mémoire, identité et multiculturalisme dans le Québec post-référendaire, 2007.
• Fin de cycle, 2012.
• Exercices politiques, 2013.
• Le Multiculturalisme comme religion politique, 2016.
• Le Nouveau Régime: Essais Sur les Enjeux Démocratiques Actuels, 2017.
• L’ Empire du politiquement correct: essai sur la respectabilité politico-médiatique, 2019.
• La Révolution racialiste: et autres virus idéologiques, 2021.
Η Φυλετιστική Επανάσταση είναι το πρώτο του βιβλίο που κυκλοφορεί στα ελληνικά.

“

Λίγα λόγια για το βιβλίο

“Ποιος, άραγε, στην επικράτειά του, καταργεί τη δημοκρατία και διώκει τις μειονότητες… για να καταξιωθεί ως ο πρωταθλητής του πολιτικού ισλάμ;
Ποιος, άραγε, εκτός των συνόρων του, προκαλεί την Αμερική, ανταγωνίζεται τη Ρωσία, εκβιάζει την Ευρώπη, καλύπτει τον ISIS, καταδιώκει τους Κούρδους, στέλνει μισθοφόρους στη Λιβύη, πολεμάει τους Αρμένιους ώστε να στεφθεί ηγέτης της ισλαμικής διεθνούς;
Ποιος θέλει να γίνει ο νέος σουλτάνος, φιλοδοξεί να μεταβληθεί σε νέο χαλίφη, σκοπεύει να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία προκειμένου να θεωρηθεί μια από τις μεγάλες δυνάμεις στο πλανητικό παιχνίδι;
Ο δωδέκατος πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας ολοκληρώνει τη φυγή προς τα εμπρός που εγκαινίασε ο Μουσταφά Κεμάλ, ο λεγόμενος Ατατούρκ. Του οποίου δεν είναι παρά η άλλη όψη του νομίσματος, φαινομενικά εχθρός αλλά στην πραγματικότητα δίδυμος αδελφός.
Γιατί σφάλαμε σε ό,τι αφορά το έργο του Ατατούρκ και την κληρονομιά που άφησε; Γιατί εξαπατηθήκαμε συνειδητά στις απαρχές του Ερντογάν; Γιατί είναι λάθος να αντιπαραθέτουμε τον έναν στον άλλον;
Για να κατανοήσουμε έστω και ελάχιστα την Τουρκία, πρέπει να ανακαλέσουμε τα φαντάσματα της γενοκτονίας των Αρμενίων, το 1915, της εθνοκάθαρσης των Ελλήνων, το 1923, των σφαγών των Κούρδων και των Αλεβιτών ήδη από το 1928. Να αποκαλύψουμε τα κρυμμένα μυστικά των στρατιωτικών πραξικοπημάτων. Να δημοσιοποιήσουμε τους συμβιβασμούς της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών μέχρι σήμερα. Να καταδείξουμε πώς η Τουρκία αποτελεί το πιο εκρηκτικό πολεμοχαρές εργαστήριο και να μην ξεχνάμε, το πλήθος των Τούρκων που δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν… καταδιωκόμενοι είτε από το πολιτικό ξίφος, είτε από το θρησκευτικό σαρίκι είτε και από τα δύο μαζί.

Ο Jean-François Colosimo, γεννημένος το 1960, με καταγωγή από την Καλαβρία είναι Γάλλος ορθόδοξος θεολόγος, ιστορικός, εκδότης, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και δοκιμιογράφος. Είναι γενικός διευθυντής του εκδοτικού οίκου Cerf από το 2013.
Ακολούθησε σπουδές φιλοσοφίας, θεολογίας και ιστορίας των θρησκειών στη Σορβόννη και στην Ecole Pratique de Hautes Etudes, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο Πανεπιστήμιο Fordham και στο Ινστιτούτο του Αγίου Βλαδίμηρου στη Νέα Υόρκη, ενώ πραγματοποίησε δύο ερευνητικά ταξίδια στο Άγιο Όρος και στο Όρος Σινά.
Ειδικός του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας διδάσκει από το 1990 στο «Ινστιτούτο του Αγίου Σέργιου» στο Παρίσι. Από το 2006 έως το 2010 υπήρξε Διευθύνων Σύμβουλος των εκδόσεων του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας. Έχει παράλληλα και δημοσιογραφική δραστηριότητα. Αρχισυντάκτης του Cahiers de la Table Ronde (2003-2006), αρθρογράφος του Le Monde des Religions.
Από το 2010 έως το 2013 χρημάτισε πρόεδρος του «Εθνικού Κέντρου Βιβλίου» (Centre National du Livre), ενώ αμέσως μετά έγινε Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου στις Éditions du Cerf. Το 2021 εξέδωσε το δοκίμιο République ou barbarie, μαζί με τους Régis Debray και Didier Leschi.

“

“

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ο άνθρωπος είναι στον ύψιστο βαθμό ιστορικό ον. Βρίσκεται εντός της ιστορίας και η ιστορία βρίσκεται εντός του. Μεταξύ του ανθρώπου και της ιστορίας υφίσταται μια τόσο βαθιά, μυστηριακή, πρωταρχική και συνεκτική σχέση… που ο διαχωρισμός μεταξύ τους είναι αδύνατος. Είναι αδύνατον να αποσπάσεις τον άνθρωπο από την ιστορία και να τον εξετάσεις αφηρημένα, όπως είναι αδύνατον να αποσπάσεις την ιστορία από τον άνθρωπο, και να τη μελετήσεις από τα έξω, δηλαδή από μια μη ανθρώπινη οπτική γωνία. Ούτε είναι δυνατό να θεωρήσεις τον άνθρωπο απομονωμένο από τη βαθύτατη πνευματική πραγματικότητα της ιστορίας… Η «ιστορικότητα», με την κυριολεκτική της σημασία, αποκαλύπτει την ουσία της ύπαρξης, την εσωτερική πνευματική ουσία του κόσμου και του ανθρώπου, και όχι μόνον τα εξωτερικά φαινόμενα. Η «ιστορικότητα», από τη φύση της, δεν είναι φαινομενολογική αλλά βαθιά οντολογική…
Για να διεισδύσω σε αυτό το μυστήριο της «ιστορικότητας», πρέπει πρώτα απ’ όλα να κατανοήσω αυτήν και την ιστορία ως τα βάθη μου, ως κάτι δικό μου, ως τα βάθη της δικής μου ιστορίας και του δικού μου πεπρωμένου. Πρέπει να θέσω τον εαυτό μου εντός του ιστορικού πεπρωμένου και το ιστορικό πεπρωμένο εντός του δικού μου ανθρώπινου πεπρωμένου… Όλες οι ιστορικές εποχές αντιπροσωπεύουν το δικό μου ιστορικό πεπρωμένο∙ όλες αυτές είναι δικές μου…
Η ρωσική σκέψη στη διάρκεια του 19ου αιώνα ασχολήθηκε πρωτίστως με τα ζητήματα της φιλοσοφίας της ιστορίας. Στο οικοδόμημα της φιλοσοφίας της ιστορίας διαμορφώθηκε η εθνική μας συνείδηση… Η αυθεντική ρωσική σκέψη τείνει προς το εσχατολογικό πρόβλημα του τέλους, έχοντας χροιά αποκαλυψιακή. Σε αυτό έγκειται η αντίθεσή της με τη σκέψη της Δύσης… Πάντοτε είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα προβλήματα της φιλοσοφίας της ιστορίας. Ο παγκόσμιος πόλεμος και η επανάσταση αύξησαν αυτό το ενδιαφέρον… Ωρίμασε μέσα μου το σχέδιο ενός βιβλίου για τα θεμελιώδη προβλήματα της θρησκευτικής φιλοσοφίας της ιστορίας…

Ο Νικολάϊ Μπερντιάεφ (Κίεβο 1874 – Παρίσι 1948) θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Ρώσους λογίους και στοχαστές του 20ού αιώνα. Γεννημένος σε αριστοκρατική οικογένεια, έζησε μέσα στα κατακλυσμιαία γεγονότα του πρώτου μισού ενός αιώνα, οι μετασεισμοί του οποίου, μάς στοιχειώνουν ακόμη. Μάρτυρας δύο παγκοσμίων πολέμων, παρακολούθησε την καταστροφή των υφιστάμενων πολιτισμών μέσα από την τραυματική γέννηση νέων κόσμων, ενώ έζησε εκ του σύνεγγυς τρεις ρωσικές επαναστάσεις. Συνελήφθη τέσσερις φορές λόγω πολιτικών υπονοιών, πρώτα από την αυτοκρατορική αστυνομία και έπειτα από εκείνη των μπολσεβίκων. Πέθανε στην εξορία μετά από έντονη και πολυετή πνευματική δραστηριότητα, σε μια φιλοσοφική απόσταση από την τρέχουσα πραγματικότητα. Δεν υπήρξε ποτέ κάτι περισσότερο από ένας γεμάτος περιέργεια, αλλά ανεπιθύμητος επισκέπτης της ιστορίας. Ενεπλάκη άφοβα σε αυτή στο επίπεδο των ιδεών, ενώ παρέμεινε ξένος προς τα μέσα και τους σκοπούς της, προικισμένος με τον ανίατο πόθο της υπερβατικότητας.

“