Ο Νίτσε για τους Έλληνες
10/20/2021
“ο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο <<Η Γέννηση της Τραγωδίας>> (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15,ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.”
Το ίδιο συμπλεγματικό σύνδρομο διαπερνά άλλωστε πολλούς Ευρωπαίους και κυρίως τις Γερμανικές πολιτικές ελίτ διαχρονικά. Μη ξεχνάμε το μίσος και το ρόλο που διαδραμάτισαν οι γερμανικές οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ στη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο απέναντι στους Έλληνες (ολοκαυτώματα Καλαβρύτων-Διστόμου-Κοντομαρί-Υπάτης κλπ) αλλά και στην μέχρι τούδε στάση τους απέναντι στην οικονομική απίσχναση της Ελλάδας την περίοδο των μνημονίων, τα οποία άλλωστε, υπό την αιγίδα της κας Μέρκελ, η Γερμανία επέβαλε στην Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο τρόπος που την ίδια περίοδο, τα κυρίαρχα ΜΜΕ της Γερμανίας παρουσίαζαν του Έλληνες ως ένα λαό τεμπέληδων, οκνηρών καταφερτζήδων που μόνο τους μέλημα ήταν η διασπάθιση των Ευρωπαϊκών κονδυλίων για να ενισχύσει αφενός την οικονομική απομύζηση του Ελληνικού λαού και τα γερμανικά ταμεία αφετέρου.
Δυστυχώς παρόμοια αντίληψη και συμπλέγματα έχουν στην Ελλάδα πολλές οικονομικές, πολιτικές και διανοούμενες ελίτ που διαπερνούν όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, από αυτές που αυτοπροσδιορίζονται αριστερόστροφες μέχρι τις ακραίες φιλελεύθερες.
Την περίοδο, όμως, που η πατρίδα μας περνά, ίσως, την κρισιμότερη καμπή στην ιστορική της πορεία (ισλαμικός αναθεωρητισμός Τουρκίας, δημογραφική και οικονομική κρίση), καθήκον μας αποτελεί η ενίσχυση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου.
Χρειαζόμαστε φωνές σύνθεσης, ομόνοιας και πρόταξης οράματος για τον εναπομείναντα Ελληνισμό και όχι απαξίωσης, διχαστικές. Γιατί αυτή την περίοδο που η Ελλάδα και ο εναπομείναντας ελληνισμός “παίζει τα ρέστα του” , όπως πολύ σωστά αναφέρει και ο Γιώργος Καραμπελιάς, οι διχαστικές και πολωτικές φωνές το μόνο που υποδηλώνουν είναι ένα άλλο σύμπλεγμα: Αυτό της κατωτερότητας, της ανημπόριας και της καχεξίας. Είναι οι φωνές που προ πολλού έχουν απωλέσει το ιστορικό βάθος του ελληνισμού και έχουν “ενδυθεί” το λόγο και τις αξίες μιας καταστροφικής “νεωτερικότητας” που είναι υπεύθυνη για τη σημερινή δυσμενή θέση των Ελλήνων είτε ανήκουν στη αριστερά είτε στον αντίποδά της, την νεοφιλελεύθερη εκδοχή της.
Υπ’ αυτή την έννοια, τέτοιες φωνές, είναι παρωχημένες, ξεπερασμένες και το μόνο που μπορούν να κάνουν για να επιβιώνουν πολιτικά είναι να αναβιώνουν διχαστικά δίπολα.
Το πέραν της Δεξιάς και της Αριστεράς (βλ. Γιώργος Καραμπελιάς) δεν εκφράζει λοιπόν ένα απλό σύνθημα, μια διαπίστωση αλλά επεκτείνεται στην απομόνωση, εξάλειψη όλων αυτών των διανοητικών και πολλές φορές διχαστικών διπόλων-σχημάτων που πολλοί προωθούν και συνδαυλίζουν για να έχουν λόγο πολιτικής ύπαρξης σε μια ιστορική πραγματικότητα που ξεπερνά τα παρωχημένα ιδεολογικά τους σχήματα και αυτούς του ίδιους και θέτει υπαρξιακά διλλήματα στην πορεία και ύπαρξη ενός ιστορικού έθνους.
σχόλιο Αντώνης Σπυρόπουλος
Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».
Φρειδερίκος Νίτσε, 1872, “η Γέννηση της Τραγωδίας”, κεφάλαιο 15
